ÂLİ İMRÂN-152

<<<<<3/ÂLİ İMRÂN-152>>>>>

Bismillâhirrahmânirrahîm

وَلَقَدْ صَدَقَكُمُ اللّهُ وَعْدَهُ إِذْ تَحُسُّونَهُم بِإِذْنِهِ حَتَّى إِذَا فَشِلْتُمْ وَتَنَازَعْتُمْ فِي الأَمْرِ وَعَصَيْتُم مِّن بَعْدِ مَا أَرَاكُم مَّا تُحِبُّونَ مِنكُم مَّن يُرِيدُ الدُّنْيَا وَمِنكُم مَّن يُرِيدُ الآخِرَةَ ثُمَّ صَرَفَكُمْ عَنْهُمْ لِيَبْتَلِيَكُمْ وَلَقَدْ عَفَا عَنكُمْ وَاللّهُ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ

Ve lekad sadakakumullâhu va’dehû iz tehussûnehum bi iznih(iznihî), hattâ izâ feşiltum ve tenâza’tum fîl emri ve asaytum min ba’di mâ erâkum mâ tuhıbbûn(tuhıbbûne), minkum men yurîdud dunyâ ve minkum men yurîdul âhireh(âhirete), summe sarafekum anhum li yebteliyekum, ve lekad afâ ankum, vallâhu zû fadlin alel mu’minîn(mu’minîne).

AÇIKLAMA

Bismillâhirrahmânirrahîm

Bu âyet, Uhud'ta, Hz. Muhammed'in "Buradan ben emretmedikçe asla ayrılmayın" dediği okçuların, yerlerinden ayrılıp, ganimet toplamaya gitmeleri yüzünden savaş mağlup olarak bittiği için, Medine'ye döndükleri zaman sahâbenin: "Allah'ın vaadi vardı, kazanacaktık nasıl böyle oldu" demeleri üzerine inzal olmuştur.

Allah'ın katında hulf yoktur, söz değiştirilmez.

(Bu), Allah'ın vaadidir. Allah vaadinden dönmez. Ve lâkin insanların çoğu bilmezler.

Allah vaadeder, mutlaka vaadini yerine getirir. Kâinatta hiçbir kuvvet, Allah'ın vaadini yerine getirmesine mani olamaz. Şeytan da vaadeder ama hiçbir zaman yerine getirmez ve bu da umurunda bile değildir. Allahû Tealâ cehennemden bir kesit veriyor Kur'ân-ı Kerim'de. Diyor ki:

Şeytan, emir yerine getirildiği zaman şöyle dedi: “Muhakkak ki; Allah, size “hak olan vaadini” vaadetti. Ve ben de size vaadettim. Fakat ben, vaadimden döndüm. Ve ben, sizin üzerinizde bir güce (sultanlığa, yaptırım gücüne) sahip değilim. Sadece sizi davet ettim. Böylece siz, bana icabet ettiniz. Artık beni kınamayın! Kendinizi kınayın! Ve ben, sizin yardımcınız değilim. Siz de, benim yardımcım değilsiniz. Gerçekten ben, sizin beni ortak koşmanızı daha önce de inkâr ettim. Muhakkak ki; zalimlere acı azap vardır.”

İblis, insanlara vaadde bulunmuş, yerine de getirmemiş. Getirmek mecburiyetinde de görmüyor kendisini. Zaten cehenneme gideceği kesin. Hiçbir şekilde kurtuluşu mümkün değil. O zaman alabildiğine kötülük yaparak cehenneme gitmek istiyor.

Burada sahâbenin mağlubiyete rağmen mü'min olmalarında bir problemleri olmadığını, kalplerinde hâlâ îmânın yazdığını ve ayrıca fazlın sahibi olduğunu da ifade ediyor ki; bu îmânın sahibi olmasının da bir işaretidir, garantisidir; çünkü ancak kişi, nefsinin kalbinde îmân kelimesi varsa, Allah onun kalbine gönderdiği fazlı, kalbinde tespit eder, kalbinin içinde biriktirir. Ve onlara karşı Allahû Tealâ fazl sahibidir; yoksa ne zaman bir insan Allah'ı zikrederse, Allah ona da rahmet ve fazl gönderir. Ama kişinin göğsünden kalbine daha yol açılmamıştır. Bu insanlar için Allah'ın fazl sahibi olması söz konusu değildir; çünkü fazl, o insanda hiçbir etki vücuda getirmez. Ama ne zaman ki, mürşidinize ulaştınız; kalbinizin içine îmânı yazdı; o zaman zikir yaptığınızda Allah'tan gelen salâvâtla rahmet ve salâvâtla fazl nurları kalbinizden içeri girer, îmân kelimesinin çekim gücüne kapılan fazllar, nefsinizin kalbindeki karanlıkların yerini, âfetlerin yerini almaya başlar.

Allahû Tealâ sadece mü'minlerin üzerine fazl sahibi olur. Âli İmrân Suresinin 152. âyet-i kerimesi bu açıdan son derece önemli bir âyet-i kerime. Gönderdiği fazl, Allah'ın gönderdiği fazl, sadece mü'minlerde netice verir. Sadece mü'minlerin kalbindeki îmân kelimesi sebebiyle fazıllar, nefsin kalbinde yer tutarlar, nefsin kalbini işgal etmeye başlarlar.

3/ÂLİ İMRÂN-152

Bismillâhirrahmânirrahîm