A'RÂF-186

Bismillâhirrahmânirrahîm

مَن يُضْلِلِ اللّهُ فَلاَ هَادِيَ لَهُ وَيَذَرُهُمْ فِي طُغْيَانِهِمْ يَعْمَهُونَ

Men yudlilillâhu fe lâ hâdiye lehu, ve yezeruhum fî tugyânihim ya’mehûn(ya’mehûne).

AÇIKLAMA

Bismillâhirrahmânirrahîm

Allahû Tealâ, “Kimi dalâlette bırakmak isterse onu dalâlette bırakır.”

Allah, El Adl ve El Hakk esmasının sahibidir. Hakkın sahibinin hakkını çiğnetmediği gibi, hak sahipleri arasında adaleti mutlaka gerçekleştirir. Hak, sübjektif (enfüsî); adalet, objektif (afakî) bir faktördür. Allahû Tealâ, her ikisinin de sahibidir, hem afakî açıdan, hem enfüsî açıdan. Allah adalet ve hak mefhumlarının, yani insana ait olan hakların sahibidir. Böyle bir muhteva içerisinde “Allahû Tealâ'nın dalâlette bıraktığı bir insan, dalâlette olmayı haketse de, etmese de Allah isterse onu dalâlette bırakır.” tarzında bir düşüncenin sahiplerine şu söylenmelidir: “Hayır! Allah, adaletin ve hakkın sahibidir. Hak sahibinin hakkını çiğnetmez, adaleti mutlaka yerine getirir. Allah'ın dalâlette bıraktığı insanlar, sadece dalâlette olmayı hakedenlerdir.” Bu insanlar, Allah'ın emirlerine karşı azgınlık etmiş, haddi aşmış, Allah'ın emirlerini çiğnemiş olanlardır.

Allahû Tealâ diyor ki: “Allah'a ulaşmayı dileyeceksiniz.” Dilemiyor kişi. Bunun tabii neticesi olarak mürşidine ulaşmıyor, tâbiiyetini gerçekleştirmiyor ve âmenû olmuyor, mü'min de olmuyor. Bunları seçmiyor ve dalâlette kalıyor. Allah onun için bir mürşid nasip etmemiştir. Yani o kişi gitse, herhangibir mürşide tâbî olsa o, sadece tâbî olduğunu zanneder, aslında tâbî olmaz.

Tâbiiyet, kişinin iç dünyasında vücut bulan bir sonuçtur. Sadece Allah'a ulaşmayı dileyip de Allah'ın 12 tane ihsan verdiği insanlar, 12 tane ihsanla Allah'ın gösterdiği mürşide ulaşıp da tâbiiyetlerini gerçekleştirirlerse, onların kalplerinin mührünü açar. Onların kalplerindeki küfür kelimesini alır dışarı atar, onların kalplerinin içine îmân yazar. Böyle değilse, Allah'a ulaşmayı dilemeyen bir kişinin, elbette tâbî olması, onu mü'min kılamaz. İşte bu istikamette, 14 asır evvel münafıklar aynı şeyi yapmışlar, el öperek tövbe etmişler ancak Allah'ın yoluna girememiş, mü'min olamamışlardır (Hucurat-14).

Adaletli olan, hakkın sahibi olan, hakkı çiğnetmeyen Allahû Tealâ, dilediğini dalâlette bırakır ama dalâlette bıraktıkları, dalâlette kalmayı hakedenlerdir. İsyanları sebebiyle, Allah'a ulaşmayı dilemedikleri için, mürşidlerine ulaşmayı dilemedikleri için, ruhlarını Allah'a ulaştırmayı dilemedikleri için. Ama cehennem korkusuyla, “mürşidine ulaşan cennete gidiyormuş, ben de gideyim bir mürşide tâbî olayım” dese ve tâbî olsa onun tâbiiyeti geçerli değildir. Kalbindeki işlem gerçekleşmez.

Tâbî olmayanlar için bir hidayetçi yoktur. Onların hidayete ermeleri söz konusu değildir ve dalâlettedirler. Hevalarını kendilerine ilâh edinenler, hidayetçilere, Allah'ın davetçilerine tâbî olmayanlardır ve dalâlettedirler (Casiye-23).

Bugünkü dîn ilminin temelinde bu vardır. Artık insanlar irşad makamını tamamen devreden çıkarmışlardır. “İrşad makamı yoktur, tâbiiyet yoktur. Bunların hepsi 14 asır evvel sona ermiştir.” demektedirler. Oysa ki Allahû Tealâ, kıyâmete kadar tâbiiyetin devam edeceğini söylüyor. Zaten tâbiiyet yoksa hidayet yoktur. Hidayet (ruhun hidayeti), tam 12 defa üzerimize farz kılınmıştır.

"Ümmîler arasında, kendilerinden bir resûl beas eden (görevlendiren) O'dur. Onlara, O'nun (Allah'ın) âyetlerini okur, onları tezkiye eder (nefslerini temizler), onlara Kitab'ı (Kur'ân-ı Kerim'i) ve hikmeti öğretir. Ve daha önce (Allah'a ulaşmayı dilemeden evvel) elbette onlar, sadece açık bir dalâlet içinde idiler." (Cuma-2)

"Andolsun ki Allah, mü'minlerin (başlarının) üzerine (devrin imamının ruhu) bir ni'met olmak üzere (onların aralarında, kendi kavminin içinde) kendilerinden bir resûl beas eder. Onlara O'nun (Allah'ın) âyetlerini tilâvet eder, onları tezkiye eder ve onlara kitap ve hikmeti öğretir. Ondan evvel (Allah'a ulaşmayı dilemeden evvel) onlar gerçekten açık bir dalâlet içinde idiler." (Âli İmrân-164)

Burada iki tane "arasında", "içinde" var.

1- fîhim: "Onların içinde olan", içinden olan bir resûldür (Huzur Namazı'nın İmamı).

2- enfusehim: Her kavimdeki resûllerden bir tanesidir ve onların içlerinden birisidir.

Öyleyse Allahû Tealâ, Âli İmrân Suresinin 164. âyet-i kerimesinde iki cepheden olaya bakmaktadır:

1- Başlarının üzerine ni'met olan kişi, Devrin İmamı olan Resûl'dür. O, Huzur Namazı'nın İmamı'dır.

2- Devrin İmamı, aynı zamanda kendi kavminin Resûl'üdür.

Peygamber Efendimiz (S.A.V) bir Nebî idi. Kâinata, âlemlere rahmet olsun diye yaratılmıştı. Aynı zamanda Arap kavminin de Resûl'üydü. O, kavmin Resûl'ü olarak 4, Devrin İmamı (Nebî) olarak, 5 görevle vazifeliydi. Allahû Tealâ sadece bir tanesini değerlendirmiş olsaydı, o zaman ya "fîhim" (onların arasından birisi) veya "enfusehim" (onların nefslerinden, onların kişilerinden birisi) kullanacaktı. Oysa ikisini birden kullanmıştır. Devrin İmamı, sadece kendi kavminin değil, kâinatın Resûl'ü olarak, kendisine veya tayin ettiği kişilere tâbî olanlara, başlarının üzerine ni'met olarak gelir.

Âli İmrân Suresinin 164. âyet-i kerimesi, izahı da zor bir âyet-i kerimedir. "Fîhim" ve "enfusehim" kelimelerinin ardarda kullanılması, hem başlarının üzerinde ni'met olması hem sadece 4 görevle görevlendirilmesi... Bu bir tenakuz değildir. Herşeyi yerli yerine oturtursanız herşey, en güzele dönüşür.

Araplar: “Biz âmenû olduk.” dediler. (Onlara) de ki: “Siz âmenû olmadınız (Allah'a ulaşmayı dilemediniz). Fakat: “Teslim olduk.” deyin. Kalplerinize (içine) îmân girmedi. Ve eğer Allah'a ve O'nun Resûlü'ne itaat ederseniz (Allah'a ulaşmayı dilerseniz), amellerinizden bir şey eksiltmez. Muhakkak ki Allah, Gafur'dur, Rahîm'dir.”

Hevasını kendisine ilâh edinen kişiyi gördün mü? Ve Allah, onu ilim (onun faydasız ilmi) üzere dalâlette bıraktı. Ve onun işitme hassasını ve kalbini mühürledi. Ve onun basar (görme) hassasının üzerine gışavet (perde) çekti. Bu durumda Allah'tan sonra onu kim hidayete erdirir? Hâlâ tezekkür etmez misiniz?

Ümmîler arasında, kendilerinden bir resûl beas eden (görevlendiren) O'dur. Onlara, O'nun (Allah'ın) âyetlerini okur, onları tezkiye eder (nefslerini temizler), onlara Kitab'ı (Kur'ân-ı Kerim'i) ve hikmeti öğretir. Ve daha önce (Allah'a ulaşmayı dilemeden evvel) elbette onlar, sadece açık bir dalâlet içinde idiler.

Andolsun ki Allah, mü'minlerin (başlarının) üzerine (devrin imamının ruhu) bir ni'met olmak üzere (onların aralarında, kendi kavminin içinde) kendilerinden bir resûl beas eder. Onlara O'nun (Allah'ın) âyetlerini tilâvet eder, onları tezkiye eder ve onlara kitap ve hikmeti öğretir. Ondan evvel (Allah'a ulaşmayı dilemeden evvel) onlar gerçekten açık bir dalâlet içinde idiler.