A'RÂF-173

Ev tekûlû innemâ eşreke âbâunâ min kablu ve kunnâ zurriyyeten min ba’dihim, e fe tuhlikunâ bimâ fealel mubtilûn(mubtilûne).

AÇIKLAMA

Bismillâhirrahmânirrahîm

A'raf Suresinin 172 ve 173. âyetleri bir bütünlüğü oluşturmaktadır. Allahû Tealâ, A'raf-172'de “Ben, sizin Rabbiniz değil miyim?” diye soruyor. “Evet, Sen, bizim Rabbimizsin.” cevabını alıyor.

Hepimiz ezelde Allah'ı gördük ve işittik. Allahû Tealâ, bütün nebîlere vasiyet ettiğini, bütün Âdemoğullarına ezelde vasiyet etti. Orada, bizden yemin aldı, misak aldı, ahd aldı. Ruhun, vechin, nefsin ve iradenin teslimini istediğini bize vasiyet etti. Vasiyetin arkasındaki birinci sebep, kıyâmet günü, “Rabbimiz olduğundan haberdar değildik” demeyelim diye; ikinci sebep, “Biz sonraki nesiliz. Bizden evvelkiler Sana şirk koşmuşlardı. O bâtılla amel edenlerin, amelleri dolayısıyla bizi mi helâk edeceksin?” dersiniz diye. Allahû Tealâ, hepimizi birbirimizin üzerine, nefslerimizle şahit kıldı. Herkes birbirinin şahidi hüviyetinde oldu. Sonra bizleri, anne babalarımız sebebiyle bu dünyaya gönderdi.

Böyle bir dizaynda sadece Allah'ın emirleri vardır. Allah, emirlerini gönderir, bize düşen itaat etmektir. Allah'ın bütün emirleri, sadece insan adı verilen bu mahlûku mutlu etmek içindir. Allah, insanı bir tek sebeple yaratmıştır. İnsandan istediği tek şey, onun mutluluğudur. Saadet adı verilen nesneye dikkatle bakın. Mutluluk, Allah'ın bütün insanları yaratmaktan yegâne muradıdır. Kâinatta en çok sevdiği ve üzerine titrediği mahlûk olan insanın, sadece mutlu olmasını istiyor. Ve onu, mutlu olabilecek olan bir dizaynla yaratmış Allahû Tealâ. Nefsini de, ruhunu da, fizik vücudunu da Allah'a teslim etmesini istiyor ki, mutluluğu yaşayabilsin.

Başlangıçta insanın nefsiyle ruhu devamlı bir çatışma içerisindedir. Çünkü nefs %100 afetlerden, ruh da %100 hasletlerden oluşmuştur. Nefs, Allah'ın bütün emirlerini kesinlikle yapmamak, neyi yasak etmişse onları da mutlaka yapmak ister. Ruh da Allahû Tealâ'nın bütün emirlerini mutlaka gerçekleştirmek, yasak ettiği hiçbir fiili işlememek ister. Böyle bir durumda karar mercii bir tanedir ve o da akıldır. Akla; ruh ve nefsin müracaatı, kendi taleplerinin gerçekleşmesi istikametinde olacaktır. Onun için de aralarında vazgeçilmez bir kavga, bir mücâdele, bir anlaşmazlık, bir çekişme devamlı olarak var olacaktır.

İçinizde Allah'ın emirlerini yerine getirmenizi ve getirmemenizi isteyen o iki sesi hep duyarsınız. İşte bütün insanlar, iç dünyalarında nefsleriyle ruhları arasındaki kavga sebebiyle hep huzursuzdurlar. Nerede kavga varsa, kaos varsa orada huzur yoktur. Mutsuzluk vardır, huzursuzluk vardır, belirsizlik vardır. Ayrıca insanlar, akılları hangi ortamda şuur kazanmışsa, onun dizaynı içinde olurlar. Ve bu dizayn, Allah'ın emirlerinin çiğnendiği, yasaklarının serbest bırakıldığı bir ortamsa, akıl nefse devamlı yeşil ışık yakar. Her seferinde de nefsle ruh arasında mutlak bir kavga oluşur. Allah'ın yasak ettiği bir olayı, vücuda getirmesi veya emrettiğini yapmaması halinde Allahû Tealâ, fizik vücuda; ruh da nefse mutlaka azap verecektir. Bu da ayrı bir huzursuzluk sebebi olacaktır, insanoğlu için.

İşte Allah'ın emrettiği şey, sulh ve sukûna vararak insanoğlunun mutlu olmasıdır. Ruhun değişmesi söz konusu değildir. Çünkü tekâmülün son safhasında yaratılmıştır. Allah'ın bütün emirlerini mutlaka yerine getiren, yasak ettiği hiçbir fiili işlemeyen bir özelliğin sahibidir. Mutluluğun bütün vasıflarına sahiptir. Ama nefs bunun tam tersi olarak kulvara girer. Bunun için Allahû Tealâ, nefsin mutlaka tezkiyesini, mutlaka tasfiyesini emretmiştir. Nefsimizin kalbindeki bütün afetleri, zikir adı verilen bir ibadetle yok etmek mecburiyetindeyiz. Aldığımız emir bu. Neden emir? Çünkü Allahû Tealâ, bizim mutlu olmamızı istiyor. Gerçekleştirirsek mutlu oluruz. Kim daimî zikre ulaşıp da nefsindeki bütün afetleri yok ederse, o zaman nefsi de ruhun özelliklerine bürünür. Afetler bitmiştir, yerini faziletler almıştır. Bu fazıllar (fazilet müessesesi), o kişinin Allah'ın bütün emirlerini yerine getiren, yasak ettiği hiçbir fiili işlemeyen bir nefs yapısına sahip olduğunu gösterir. Allah'ın bütün emirlerine nefs de, ruh da %100 itaat eder. Bu noktadan itibaren Allah'ın yasaklarını, ruh da, nefs de asla işlemek istemez. Gene tam bir paralellik mevcuttur, sulh ve sukûn hali. İç dünyamızdaki, nefsimizle ruhumuz arasındaki kavga bitmiştir. Bu kavganın bitmesi noktasından itibaren insanlar mutlu olurlar. Bütün insanlar; nefsleri tamamen afetlerle, ruhları tamamen hasletlerle dolu olarak kulvara eşit şartlarda girerler. Bu noktada Allah'ın güzellikleri ile çirkinlikleri; Allah'ın bizlere verdiği nefsin afetleri ile ruhun hasletleri dengededir, eşit standartlardadır.

• Ruh sadece hayrı, nefs sadece şerri ister.
• Nefs karadır, ruh beyazdır.
• Nefs karanlıktır, ruh aydınlıktır.
  
  Söz konusu hedefse; nefsin de ruh gibi aydınlanması, nurla dolması, bütün afetlerden kurtulup, hasletlerin bir benzeri olan faziletlerle donanmasıdır. O zaman Allah'ın bütün emirlerine, ikisinin (nefs ve ruh) güzel itaat ettiği, Allah'ın bütün yasaklarını ikisinin birden yapmadığı bir ortam doğacaktır. İkisi arasındaki kavga bütünüyle bitecek, tam bir sulh ve sukûn hali iç dünyamızda teessüs edecektir. Tam bir barış, sulh ve sukûn, iç dünyamızda mutluluk...
  
  Nefsimizin ve ruhumuzun aynı standartlara ulaşması, dış dünyamızdaki mutluluğu da vücuda getirir. Çünkü afetlerimiz artık yok olmuştur. Hiç kimseye kötü bir davranışımızın olması mümkün değildir. Hiç kimseye Allah'ın yasak ettiği bir fiili işlemeyiz, hiç kimseyi üzmeyiz. Bu durumda başka insanlara zarar vermemiz, hiçbir şekilde mümkün olmadığı için biz, başkasını rahatsız etmenin arkasından duyduğumuz huzursuzluğu, nefsimize ruhumuzun verdiği azabı, Allah'ın bize verdiği azabı yaşamayız. Kimseyi zarardide etmediğimiz için onlardan bizim intikam almamız da, onların bizden intikam alması da söz konusu değildir. Bu sebeple de mutsuz olmayız. Eğer bizden intikam alsalardı, biz de onlardan intikam almak için bir fırsat arayacaktık (nefsimizin intikam afeti mevcut olsaydı). İntikamımızı aldığımız zaman yeniden huzursuz olacaktık, yeni bir günah işlediğimiz için. Bu da mümkün değildir. Eğer biz, onlardan bu intikamı alamasak, bu sefer intikam hissi, alınamamış intikama, yani kine dönüşür ve stres başlar. Stres de huzursuzluk kaynağıdır. Bu da mümkün değildir o noktada. Öyleyse Allahû Tealâ'nın bütün emirlerinin, biz insanları mutlaka saadete ulaştırmak için vücuda getirildiğinden hepimiz emin olmalıyız.
  
  Bilmeliyiz ki; bizi yaratan Allah, bizi çok seviyor.
  
  Bilmeliyiz ki; Allah, bizden sadece ve sadece ve sadece mutlu olmamızı istiyor, bu kadar.
  
  Bütün emirleri, bizlere bu mutluluğu sağlamak üzeredir. Şeytansa; Allahû Tealâ'nın bize verdiği her emri, bizi sıkıntıya sokan bir emirmiş gibi gösterir. Allahû Tealâ'nın verdiği namaz, zikir, zekât emirlerinin herbirisi bize derecat kazandırmaya yarar. Kimin kazandığı dereceler, kaybettiği derecelerden fazlaysa cennete girebilenler onlardır.
  
  Allahû Tealâ, bizim ibadetimize ihtiyaç duymayandır. Namaz kılmamız, zekât vermemiz, zikir yapmamız Allah'a bir şey sağlamaz. Ama onları bizim için vermiştir. Eğer zikir yapmazsak, nefsimizin afetlerini yok edemeyiz. Yok edemezsek, Allah'ın dünya saadeti için gerekli olan ortamına asla ulaşamayız. Nefsimizin afetleri hep canlı durur, hep bizi günaha iter. Allah'ın emirlerini yerine getirmemek, yasaklarını çiğnemek istikametinde devamlı huzursuz eder. Ayrıca şeytanın tesir sahası içinde oluruz. İblis, başka insanlarla devamlı kavga halinde olmamızı ister ve nefsimizdeki afetler var olduğu sürece bize tesir etmek için müsait imkânın sahibidir. Afetleri sıfırladığımız zaman şeytan bizim kölemiz olur. Bize hiçbir şey yapması mümkün değildir. Allah'ın bütün emirlerini nefsimiz de, ruhumuz da yerine getirmek ister. İşte burası konunun hedef noktasıdır:
  
  
• İç dünyada mutluluk vardır.
• Dış dünyada mutluluk vardır.
• Allah ile olan ilişkilerde mutluluk vardır, dört başı mamur bir mutluluk.
  
  1- Kesintisiz bir mutluluk.
  2- İç âleminizde, dış âleminizde ve Allah ile olan ilişkilerinizde (3 ayrı cephede birden) mutluluk.
  3- Bu mutluluğu vücuda getiren, kesintisiz bir sulh ve sukûn halidir.
  
  Ne kadar güzel bir idealle Allahû Tealâ, bizleri yarattığı halde sadece bu hakikatleri bilmedikleri için dünyada insanlar mutsuzdur.
  
  
  7/A'RÂF-172: Ve iz ehaze rabbuke min benî âdeme min zuhûrihim zurriyyetehum ve eşhedehum alâ enfusihim, e lestu birabbikum, kâlû belâ, şehidnâ, en tekûlû yevmel kıyâmeti innâ kunnâ an hâzâ gâfilîn(gâfilîne).
  Ve kıyâmet günü, gerçekten biz bundan gâfildik (gâfilleriz) dersiniz diye (dememeniz için), senin Rabbin, Âdemoğullarının sırtlarından onların zürriyetlerini aldığı zaman onları, nefsleri üzerine şahit tuttu. (Allahû Tealâ şöyle buyurdu): “Ben, sizin Rabbiniz değil miyim?” Dediler ki: “Evet, (Sen, bizim Rabbimizsin), biz şahit olduk.”