A'RÂF-157

Bismillâhirrahmânirrahîm

الَّذِينَ يَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ النَّبِيَّ الأُمِّيَّ الَّذِي يَجِدُونَهُ مَكْتُوبًا عِندَهُمْ فِي التَّوْرَاةِ وَالإِنْجِيلِ يَأْمُرُهُم بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَاهُمْ عَنِ الْمُنكَرِ وَيُحِلُّ لَهُمُ الطَّيِّبَاتِ وَيُحَرِّمُ عَلَيْهِمُ الْخَبَآئِثَ وَيَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَالأَغْلاَلَ الَّتِي كَانَتْ عَلَيْهِمْ فَالَّذِينَ آمَنُواْ بِهِ وَعَزَّرُوهُ وَنَصَرُوهُ وَاتَّبَعُواْ النُّورَ الَّذِيَ أُنزِلَ مَعَهُ أُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ

Ellezîne yettebiûner resûlen nebiyyel ummiyyellezî yecidûnehu mektûben indehum fît tevrâti vel incîli ye’muruhum bil ma’rûfi ve yenhâhum anil munkeri ve yuhıllu lehumut tayyibâti ve yuharrimu aleyhimul habâise ve yedau anhum ısrahum vel aglâlelletî kânet aleyhim, fellezîne âmenû bihî ve azzerûhu ve nasarûhu vettebeûn nûrellezî unzile meahu, ulâike humul muflihûn(muflihûne).

AÇIKLAMA

Bismillâhirrahmânirrahîm

Ümmî, Nebî, Resûl olmak bütün peygamberler içinde sadece Peygamber Efendimiz (S.A.V)'e ait üç özelliktir. Hem Ümmî; okuma, yazma bilmeyen, hem Resûl; Allah'ın Resûl'ü, hem de Nebî (Peygamber)'dir. Bir Peygamber Resûl ve Ümmî, Peygamber Resûl... Tek bir Ümmî, Peygamber, Resûl vardır, nebîler arasında. O, Peygamber Efendimiz (S.A.V)'dir.

“O, Allah'ın Resûl'üdür. İçinizden hiçbir erkeğin babası değildir ve Nebîlerin Sonuncusu'dur.” diyor, Allahû Tealâ (Ahzâb-40).

“Habibim! Sana tâbî olmak, Allah'a tâbî olmaktır. Onlar, sana biat ettikleri zaman, onların ellerinin üzerinde Allah'ın eli vardı.” (Fetih-10) diyorsa, tâbiiyet (biat) müessesesi bir defa daha burada açıklanmaktadır.

Sahâbe bihakkın takvanın sahibi, sahâbe Hakk'ul yakînin sahibidir. Hepsi Allah'ı görmüşler, Allahû Tealâ tarafından: “İrşada memur ve mezun kılındın.” cümlesiyle irşada muhatap olmuşlardır. Âyet-i kerime, bütün sahâbenin felâha erdiğini ve en üst boyutuna ulaştığını, kesin bir şekilde açıklamaktadır. Bu âyet, bu açıdan çok önemlidir. Sahâbe, salâh makamının (28. basamağın) 5. mertebesine ulaşmıştır (Tevbe-100).

Böyle bir dizaynda sahâbe için Peygamber Efendimiz (S.A.V): “Benim sahâbem yıldızlar gibidir. Kim onlara tâbî olursa mutlaka hidayete erer.” demiştir.

İşte tâbî olmuşlar, hidayete ermişler ve sabikun da olmuşlardır. Yani tâbiin, sabikun olmuştur.

Âyet, Peygamber Efendimiz (S.A.V)'in görevlerinden bahsetmektedir. Birtakım temiz şeyleri, insanlar kendilerine haram kılmışlardı. Allahû Tealâ burada: “Onların haram zannettikleri birtakım temiz şeyleri, onlara helâl kılar.” diyor. Develerin kesilmemesi, yenilmemesi, birtakım hayvanlar için bu tarzda konulan bir tahdit, sahâbe cahiliyet dönemindeyken geçerliydi. Peygamber Efendimiz (S.A.V) gelince bunların hepsini ortadan kaldırdı. Helâl ve tayyib olan şeyleri, sahâbenin yemesinin uygun olduğunu, haram olmadığını onlara birer birer anlattı.

Sonra da Kur'ân-ı Kerim'in emrettiği şekilde kanı akmayan hayvanın etini, domuz etini haram etti. Allah için, üzerine Allah'ın adı anılarak (euzû besmeleyle) kesilmeyen ve ölü bir hayvanın etinin yenmeyeceğini ifade etti. Onlara pis (murdar) olan şeylerin yenmemesi, temiz olan şeylere daha evvel konulan yasakların geçersiz olduğunu, açıkladı.

Zincirin halkalarının kaldırılması muhtevası iki ayrı anlamı ifade eder. Birincisi; ruhun, vücuda kendisini bağlayan bağlantı sisteminden kurtularak, Allah'a doğru yola çıkması, zincirin halkalarının kırılması istikametinde kullanılabilir.

Allahû Tealâ diyordu ki: "Biz, emaneti göklere, dağlara ve yere teklif ettik, onlar emaneti kabul etmediler. Sonra emaneti insana teklif ettik, insan kabul etti. Çünkü insan zalim ve cahildir." Burada nefsle, fizik vücudun beraberliğini görmekteyiz. Çünkü cahiliyet ve zulüm, nefsin iki ayrı afetidir. Nefs ve fizik vücut beraberliğine, Allahû Tealâ ruhu teklif ediyor ve ruh üflüyor.

Böylece ruh, insana bağlı bir hüviyet taşır. Ruh, bir insanın vücudundan günde yüzlerce defa çıkar, tekrar vücuda girer. Hiçbir günah işlerken fizik vücudun içinde mevcut olmaz. Dışarı çıkar ve dışarıdan olayı gözler. Arkasından da nefse, o günahın, işlenen hatanın miktarı kadar bir azap tattırır. Bu, vicdan azabı denilen bir manevî azaptır. Ruh tarafından nefse tatbik edilir.

Öyleyse vücuttan çıkan, etrafta dolaşan, tekrar vücuda giren, istediği zaman çıkan, istediği zaman giren bu ruh, Allah'a geri dönemez. Dönebilmesi için, zincir sayılabilecek olan birinci muhtevada, 7 tane gök katının kapısının, fizik vücutta bir rehine olan nefs tarafından açılması lâzımdır. Nefsin, tezkiye olması yoluyla, ilk %7 nur birikiminde nefs, uzaktan kontrol (remote kontrol) sistemiyle yedinci gök kapısının anahtarını açmaya ehil olur. İkinci defa %7 nur birikimini sağladığı zaman, 2. gök katının kapısını açma yetkisi gene fizik vücudun içinde bir rehine olan nefse aittir. Yani ruhun Allah'a ulaşması, 7. kata çıkana kadar 7 tane zincir halkasının mutlaka açılmasını gerektirir. Asıl zincir, 7. katın kapısındadır.

6. katta bir nurlanma hücresi vardır. Burada Allah'ın boyasına boyanılır. 1,5 metre genişliğinde bir buz kalıbı şeklindeki nurdan, devamlı beyaz, açık yeşil renkte bir ışık sızar. Işık, salonu tamamen aydınlatır dışarıya da vurur. Bu ışık, altıncı kata kadar ulaşan ruhların hem yüzlerini, hem ellerini çatlatır. Çatlaklar tedavi edilir. Sonra da altıncı kata kadar çıkan ruhlar, tekrar 5. ve 4. katta bekleyen kardeşlerini alıp, zemin kata inerler. Ve bir sonraki gün, tekrar 6. kata kadar çıkmak üzere vazifelidirler. Bir gün o ruhlardan birinin derisi çatlamaz. İşte o ruh, fetih için ehildir. Ve fetih olayı tahakkuk eder. Atlas elbiselerini gene atlas elbiselerle değiştirirler. Bu sefer, (Kafkas dansları yapanların kıyafetine benzeyen) bir fetih elbisesi giydirilir. Kişinin eline bir kılıç verilir. Ve o fetih kılıcını yukarıya doğru kaldırarak, 6. kattaki hücrenin kubbesinden yukarıya doğru yükselir.

Ulaştığı yer, fetih kapısıdır. Bu, altın bir kapıdır. Kapının "kapı" hüviyetindeki kesimi, zemin kattaki ana dergâhın altın kapısıyla tam bir benzerlik içindedir. İkisi de yaklaşık 4 metre yüksekliğinde, ikisi de tek kanatlıdır. İkisinin de üzerinde kapı kolu yoktur. İkisinin de üzeri, aynı büyüklükte baklava dilimleriyle dizayn edilmiştir. Birbirine eşit iki tane kapı... Birincisi (zemin kattaki, ana dergâhtaki kapı), Sıratı Mustakîm'e giriş kapısıdır. Başka bir ifadeyle Sıratı Mustakîm'in, Tarîki Mustakîm kesimine giriş kapısıdır. (Tarîki Mustakîm, zemin kattan başlayan, yedinci kata kadar ulaşan, 7 tane katı birbirine birleştiren bir yoldur.) Birinci altın kapı zemin kattaki, Tarîki Mustakîm'e giriş kapısı, ikincisi, Tarîki Mustakîm'den çıkış, 7. gök katına giriş (fetih) kapısıdır.

Fetih kapısının başka bir özelliği konumuzla çok yakından alâkalıdır. Bu kapının altında 7 tane beyaz mermerden basamak vardır. Üstte yaklaşık 2 metre genişliğinde bir sahanlık bulunur. Sahanlığın iki tarafında; bu sahanlığı da katederek, 7 tane basamak boyunca aşağı kadar inen, iki tane trabzan bulunur. Bu iki trabzanı 5. basamakta bir altın zincir birbirine bağlar. Bu zincir yaklaşık 30 cm. büyüklüğünde, kol kalınlığında 7 tane bakladan oluşur.

Fetih kapısına ulaşan velî namzedi (henüz velî olamamış olan bu kişi), elindeki kılıçla bir defa o altın zincire vurur. Bilek kalınlığındaki altın zincir, ikiye ayrılır. Aynı anda altın kapı, otomatik olarak açılır. Ve kişinin ruhu, 7. gök katının giriş kapısından (fetih kapısı), içeri girer. İşte bu, 7 kat üzerimizdeki zincirdir. Bu zincirin halkalarının reel olarak kılıç darbesiyle ikiye ayrılması söz konusudur. Buradan kader hücrelerine çıkar. Ruh, adım adım geçer hepsini. Kader hücrelerinden sonra diğer 6 âlemi geçerek, Sidret-ül Münteha'ya, sonra da Allah'a ulaşır. Allah'ın Zat'ında ifna olur.

Ruh, Allahû Tealâ'ya 7 kat üzerinde olan altın zinciri kırarak ulaşmıştır. Ruhun oraya ulaşması; fizik vücutta bir rehine olan nefsin, her katın kapısını açmasıyla mümkün olmuştur. Aslında her kilitli olan kapı da bir engeldir. O da her katta bulunan bir zincirin halkası olarak düşünülebilir. Allah'ın Zat'ına ulaşana kadar kişi, 7 tane engel aşmış olur. Çünkü; kibirlilere ve Allah'ın âyetleriyle alay edenlere gök kapıları açılmaz (A'râf-40). Açılmayan her gök kapısı, bir zinciri ifade eder. O zincirin açılması, her kapı için geçerlidir. Bu da üzerimizdeki ayrı bir zincirdir. Ama âyette tam olarak ifade edilen; eğer sahâbe Peygamber Efendimiz'e tâbî olmasaydı, ruhlarının hiçbir zaman vücutlarından ayrılmayacağı ve başlarının üzerine hiçbir zaman Devrin İmamı olan Peygamber Efendimiz (S.A.V)'in Ruhu'nun gelmeyeceğidir.

Öyleyse tam 7 kat üzerimizde, hepimiz için Allah'ın bir zinciri vardır. Herkes için zincir yeniden bağlanır. Bu, 7. gök katının fetih kapısını kapatan gerçek bir zincirdir. Bu zincir kırılmadan, ikiye bölünmeden, engel olması ortadan kalkmadan ruh, Allah'a ulaşamaz. Fetih kılıcıyla bir defa daha kesilen zincir, engel olmaktan ve kapının önünde bekçilik etmekten kalkar.

Ağırlıkların kaldırılması, günahların sevaba çevrilmesi olayıdır (Furkân-70).

Seyyiatler ağırlıktır. Bu ağırlıklar eğer sevaplarımızdan fazlaysa, bizi cehenneme götürür. Allahû Tealâ ağırlıkları yok eder, sevaba çevirir, bizi cennete girebilecek bir hüviyete koyar. Sahâbe, Peygamber Efendimiz (S.A.V)'e tâbî oldukları için tâbî oldukları an Allah, onların günahlarını sevaba çevirmiştir. Hem fizik vücudu, hem de ruhu oradadır. Arşı tutan meleklerle birlikte kiramen kâtibin melekleri de oradadır. Kiramen kâtibin melekleri şahittir.

Öyleyse sahâbenin hepsi salâha ermişlerdir.

Muhammed (A.S), sizin erkeklerinizden hiçbirinin babası olmamıştır (değildir). Fakat Allah'ın Resûl'ü ve Nebîler'in (Peygamberler'in) Hatemi'dir (Sonuncusu). Allah, herşeyi en iyi bilendir.

Muhakkak ki onlar, sana tâbî oldukları zaman Allah'a tâbî olurlar. Onların ellerinin üzerinde (Allah senin bütün vücudunda tecelli ettiği için ellerinde de tecelli etmiş olduğundan) Allah'ın eli vardır. Bundan sonra kim (ahdini) bozarsa, o taktirde sadece kendi nefsi aleyhine bozar (Allah'a verdiği yeminleri, ahdleri yerine getirmediği için derecesini nakısa düşürür). Ve kim de Allah'a olan ahdlerine vefa ederse (yeminini, misakini ve ahdini yerine getirirse), o zaman ona en büyük mükâfat (ecir) verilecektir (cennet saadetine ve dünya saadetine erdirilecektir).

O sabikûn-el evvelîn (evvelki hayırlarda yarışanlardan salâh makamında iradesini Allah'a teslim ederek irşada memur ve mezun kılınanlar): Onların bir kısmı muhacirînden (Mekke'den Medine'ye göç edenlerden) bir kısmı ensardan (Medine'deki yardımcılardan) ve bir kısmı da onlara (ensar ve muhacirîne) ihsanla tâbî olanlardandı. (Sahâbe irşad makamına sahip oldukları için onlara tâbî olundu). Allah, onlardan razı ve onlar da O'ndan (Allah'tan) razıdır. Onlara Allah, altlarından ırmaklar akan cennetler hazırladı ve orada ebediyyen kalacaklardır. İşte bu, en büyük (azîm) mükâfattır.

Muhakkak ki âyetlerimizi yalanlayanlar ve onlara kibirlenenler; onlara gök kapıları açılmaz (ruhlarını hayatta iken Allah'a ulaştıramazlar). Deve (veya urgan) iğne deliğinden geçmedikçe cennete giremezler. Mücrimleri (suçluları) işte böyle cezalandırırız.

Ancak kim (mürşidi önünde) tövbe eder (böylece kalbine îmân yazılıp, îmânı artan) mü'min olur ve salih amel (nefs tezkiyesi) yaparsa, o taktirde işte onların, Allah seyyiatlerini (günahlarını) hasenata (sevaba) çevirir. Ve Allah, Gafur'dur (günahları sevaba çevirendir), Rahîm'dir (rahmet nuru gönderendir).