A'RÂF-153

Vellezîne amilûs seyyiâti summe tâbû min ba’dihâ ve âmenû inne rabbeke min ba’dihâ le gafûrun rahîm(rahîmun).

AÇIKLAMA

Bismillâhirrahmânirrahîm

Allahû Tealâ, bir defa daha âmenû olmaktan, bir defa daha mağfiretten bahsetmektedir. İnsanlar, doğuşlarından itibaren (âmenû olduktan sonra bile) daimî zikre kadar seyyiat işlemeye devam edeceklerdir. Kim, mürşidin önünde yapılan tövbeden sonra âmenû olursa; Allah, onlara mağfiret eder. Yani onların günahlarını sevaba çevirir.

Kişi Allah'a ulaşmayı dilediği andan itibaren Allahû Tealâ, rahmetiyle tecelliye başlar, rahmet göndermeye başlar. Allah'ın ilk etapta gönderdiği bu başlangıç rahmeti, kişinin üzerinde 7 fonksiyon eda eder. Maksadı, göğüsten kalbe nur yolunu açmaktır. Açana kadar 7 tane işlem yapar. Bu, rahmetin 1. fonksiyonudur. Bu rahmet, kalbin içinde etkili olamaz, nurun oluşmasına henüz sebebiyet veremez. Kişinin sıfır mertebesindeki iç dünyasına ulaşamaz. Çünkü hem göğüsten kalbe yol açılmamıştır, hem de kalp mühürlüdür. Sadece şartları hazırlar. Gözlerdeki hicab-ı mesture, kulaklardaki vakra, kalpteki ekinnetin alınıp, yerine ihbat konulmasını sağlar. Allah, kalbe ulaşır. Kalbin içindeki nur kapısını Kendisine çevirir. Göğüsten kalbe nur yolunu açar. 7. işleme kadar nefsin kalbine, Allah'ın nurları giremez.

Bu noktadan itibaren kişi, zikir yaptığında Allahû Tealâ, gene salâvâtla rahmet, salâvâtla fazl gönderir. Göğse kadar gelen salâvâtla fazl partikülleri, artık yol açıldığı için göğüsten kalbe ulaşır. Ne var ki; kalp, mühürlüdür. Bu mühürlü kalbe ulaşan salâvâtla fazl partikülleri, kalbe giremez. Ancak rahmet partiküllerinin, mühürlü bir kalbe sızabilme özelliği vardır. Böylece rahmet, başka bir açıdan daha fonksiyonel olmuş ve kalbin içine sızmayı başarmıştır. Küfür kelimesi sadece afetleri kendisine çeken bir çekim gücü ifade eder. Kalpte îmân kelimesi bulunmamasına ve küfür kelimesinin itici gücüne rağmen; rahmet partikülleri artık o kişinin kalbinde %2 nur birikimi oluşmasını sağlayarak, kişiyi huşû sahibi yapmıştır (Hadîd-16). Bu, rahmetin 2. fonksiyonudur.

Allahû Tealâ, kişiye mürşidini gösterir. Ve kişi, 12 tane ihsanla mürşide ulaşır. Kişi mürşidine tabiyetini gerçekleştirdiğinde ise Allahu Teala bu sefer kişinin üzerine Rahîm esması ile tecelliye başlar (Yusuf-53). O kişinin başının üzerine devrin imamının ruhu gelir. Kalp için 1. işlemi yapar ve kalbin mührünü açar. Küfür kelimesini dışarı alır ve kalp için 2. işlem tamamlanır. Îmân kelimesini kalbin içine yazar (Mucâdele-22). Kişi mü'min olur. Artık kalpte, fazılların kalıcı olmasını temin edecek olan özel bir hüviyet oluşmuştur. Bu noktadan itibaren salâvâtla rahmet, salâvâtla fazl kalbe girer. Kalbe giren salâvât-rahmet ve salâvât-fazl partikülleri, mührün üzerine baskı yaparak onu zülmanî kapıya kadar indirirler. Kalbin Rabbanî kapısı artık açıktır. Kalbin içine rahmet, fazl ve salâvât partikülleri hücum ederler. Ve karanlıklara hiçbir yer bırakmazlar. Bütün kalbi nurla doldururlar, işgal ederler. Kalpteki afetler sıfırlanmıştır. Bu süreç içinde bu sebeple kişi, bir suç işleme durumuna hiçbir zaman girmez.

Kalpte nefs tezkiyesini ve tasfiyesini sağlayacak olan kalıcı faktörün adı, fazldır.

Tövbe gerçekleştiği zaman kişinin nefsinin kalbi, tezkiye olmaya başlar. Burada Allah'ın katından gelen fazıllar, "îmân" kelimesinin kalpteki çekim gücüne tâbî olarak, "îmân" kelimesinin etrafında toplanmaya başlar. Nefsin kalbini tezkiye, tasfiye edecek ve tamamen dolduracak olan nurların, nefsin kalbine girip, yerleşmeye başladığı nokta burasıdır. Bu noktadan itibaren bu işlemin adı amilüssalihattır. (Amilüsseyyiatin tamamen aksi, amilüssalihat.) Bu fonksiyonla Allahû Tealâ, nefs tezkiyesini gerçekleştirir. Salâvât rahmet ve fazılları getirir. Bu ikili sebebiyle, nefsin kalbinde fazılların birikimi başlar.

Seyyiat, nefsin kalbine hep afetleri dolduran yanlış davranışlardır. Salihat da nefsin kalbine Allah'ın nurlarını dolduran, rahmetin gerçek fonksiyonunu eda edeceği, noktaya kişiyi ulaştıran bir güzellikler demetidir.

Kişi amilüssalihat yapmaya başlamıştır. Ve burada artık o kişinin kalbi, devamlı olarak daha güzele, daha güzele, daha güzele ulaşacaktır. Bu âyet-i kerime ile Furkân-70, Nisâ-64 ve nefs tezkiyesiyle ilgili bütün âyetler arasında günahların sevaba çevrilmesi ve nefs tezkiyesi açısından, direkt illiyet rabıtası vardır.

Ve ben, nefsimi ibra edemem (temize çıkaramam). Muhakkak ki nefs, mutlaka sui olanı (şerri, kötülüğü) emreder. Rabbimin Rahîm esmasıyla tecelli ettiği (nefsler) hariç. Muhakkak ki Rabbim, mağfiret edendir (günahları sevaba çevirendir). Rahîm'dir (rahmet nurunu gönderen ve merhamet edendir).

Allah'ın zikri ile ve Hakk'tan inen şeyle (Allah'ın nurları ile), âmenû olanların (Allah'a ulaşmayı dileyenlerin) kalplerinin huşû duyma zamanı gelmedi mi? Kendilerine daha önce kitap verilip de böylece üzerinden uzun zaman geçince, artık (zikri unuttukları için) kalpleri katılaşan kimseler gibi olmasınlar. Onlardan çoğu fasıklardır.

Allah'a ve ahiret gününe (ölmeden önce Allah'a ulaşmaya) îmân eden bir kavmi, Allah'a ve O'nun Resûl'üne karşı gelenlere muhabbet duyar bulamazsın. Ve onların babaları, oğulları, kardeşleri veya kendi aşiretleri olsa bile. İşte onlar ki, (Allah) onların kalplerinin içine îmânı yazdı. Ve onları, Kendinden bir ruh ile destekledi (orada eğitilmiş olan, devrin imamının ruhu onların başlarının üzerine yerleşir). Ve onları, altından nehirler akan cennetlere dahil edecek. Onlar orada ebediyyen kalacak olanlardır. Allah, onlardan razı oldu. Ve onlar da O'ndan (Allah'tan) razı oldular. İşte onlar, Allah'ın taraftarlarıdır. Gerçekten Allah'ın taraftarları, onlar, felâha erenler değil mi?

Ancak kim (mürşidi önünde) tövbe eder (böylece kalbine îmân yazılıp, îmânı artan) mü'min olur ve salih amel (nefs tezkiyesi) yaparsa, o taktirde işte onların, Allah seyyiatlerini (günahlarını) hasenata (sevaba) çevirir. Ve Allah, Gafur'dur (günahları sevaba çevirendir), Rahîm'dir (rahmet nuru gönderendir).

Ve Biz, (hiç) bir resûlü, Allah'ın izniyle kendilerine itaat edilmesinden başka birşey için göndermedik. Ve onlar nefslerine zulmettikleri zaman, eğer sana gelselerdi, böylece Allah'tan mağfiret dileselerdi ve Resûl de onlar için mağfiret dileseydi, mutlaka Allah'ı, (iki tarafın da) tövbelerini (onların tövbesini ve Resûl'ün mağfiret talebini) kabul eden ve rahmet edici olarak bulurlardı.