A'RÂF-132

Ve kâlû mehmâ te’tinâ bihî min âyetin li tesharenâ bihâ fe mâ nahnu leke bi mu’minîn(mu’minîne).

AÇIKLAMA

Bismillâhirrahmânirrahîm

Her devirde halkın çoğunluğu mutlaka resûlün karşısındadır. Resûlden mucize getirmesi istenir. Eğer Allahû Tealâ o resûlle ilişkili bir mucize vücuda getirirse, mutlaka kavmin büyük bir kısmı (%90'dan fazlası) bunun bir sihir olduğunu söyler.

Allah'ın resûlü diyor ki: “Mucize Allah'ın işidir. Ben mucize yapacak olan bir yetkinin sahibi değilim veya bir keramet gösterecek değilim.”

Eğer nebî resûlse "mucize", velî resûlse "keramet" tir.

Mekke'nin etrafında bir grup insanı Peygamber Efendimiz, sahâbenin arasında görmek istiyor. Onlara, tâbî olmaları teklifinde bulunuyor. Birisi diyor ki: “Şu gökteki Ay'ı ikiye bölersen sana tâbî oluruz.”

Peygamber Efendimiz cevap veriyor: “Ben Ay'ı ikiye bölemem. Ben de sizin gibi bir insanım. Allah'ın Nebîsi'yim. Ama Allahû Tealâ' ya dua ederim. Eğer Allahû Tealâ bunu kabul eder de Ay'ı ikiye bölerse, şu anda bana söz vermiş oluyorsunuz, tâbî olacaksınız öyle değil mi?” “Evet” demeleri üzerine Allahû Tealâ, Ay'ı ikiye bölünce bütün o iddia sahipleri dediler ki: “Bu bir sihirdir.” Ay bölünmeseydi, bu sefer de: “Ay'ı bile bölmeye yeteneğin yok.” diyeceklerdi.

Şeytan bütün insanlara Allah'ın resûllerine inanmamaları istikametinde kesin bir kanaat verir. Bir taraftan haset, bir taraftan kıskançlık, bir taraftan şeytanla olan yakın ilişki insanları hep böyle bir isyan içerisinde tutmuştur. Hz. Musa devrinde de, Hz. İsa devrinde de, Hz. İbrâhîm devrinde de, bütün peygamberler devrinde de aynı şey olmuştur. Bugün de aynı şeyler devam etmektedir.