TEVBE-76

Fe lemmâ âtâhum min fadlihî bahılû bihî ve tevellev ve hum mu’ridûn(mu’ridûne).

AÇIKLAMA

Bismillâhirrahmânirrahîm

İnsanlar hep Allah'a söz verirler: “Sen bize ver, bak biz neler yaparız.” diye. Sonra da çoğu bir şey yapmazlar. Para onları zenginleştirdikçe, başka insanlara karşı nefslerindeki afetler hiç bitmez. Onlara bol miktarda sadaka vermeleri gerekirken, hiç vermezler ve burada ifade edildiği gibi giderek daha çok cimri olurlar, sözlerinden dönerler.

Konu basit değildir. 28 basamaklık bir dizayn söz konusu, Kur'ân söz konusu, kişinin kişisel gelişmesi, manevî gelişmesi, manevî kemâl dereceleri söz konusudur. Allahû Tealâ diyor ki:

Ve bir kimsenin, Allah'ın izni olmadan ölmesi olmamıştır (olamaz), o (ölüm), süresi tayin edilmiş bir yazıdır. Ve kim dünya sevabı isterse, kendisine ondan veririz, ve kim ahiret sevabı isterse, kendisine ondan veririz. Ve şâkirleri (şükredenleri) yakında mükâfatlandıracağız.

Bu âyet-i kerime ile Al-i İmran Suresinin 145. âyet-i kerimesi, illiyet rabıtası içindedir.

İnsanlar diyorlardı ki: “Allahû Tealâ, bize hele bir fazlından versin, biz mutlaka salâh makamının sahipleri oluruz. O'nun verdiklerini insanlara dağıtırız, çok sadaka verenlerden oluruz.” Ve Allahû Tealâ onlara istediklerini verdiği halde onlar, sadıklardan, sadaka verenlerden olmamışlardır. Onlar, sözlerini tutmamış, yerine getirmemiş, sözlerinden dönmüşlerdir.

İnsanoğlunun salâha ulaşması, ruhunu, vechini, nefsini Allahû Tealâ'ya, teslim ettikten sonraki keyfiyettir. Salâh makamında kişi irşada ulaşır, salâh makamında bihakkın takvaya ulaşır. Salâh makamına ulaşmak, nefsinin kalbinde, daimî zikirle, hiç afet kalmamış bir insanın harcıdır.

Herkes salihlerden olamaz. Salihlerden olmak, bir cehd işidir, bir sabır işidir, bir gayret gerektirir, Allah'ın da mutlaka yardımını gerektirir.