TEVBE-15

Ve yuzhib gayza kulûbihim, ve yetûbullâhu alâ men yeşâ'u, vallâhu alîmun hakîm(hakîmun).

AÇIKLAMA

Bismillâhirrahmânirrahîm

14 asır evvel sahâbenin Allah'ın yoluna girmesine putperestler ve diğerleri fena halde içerliyorlardı. Peygamber Efendimiz (S.A.V) ve sahâbeyi öldürmeye karar verdiler. Onun için de adım adım herşeyi yapıyorlardı. Böyle bir durumda Allahû Tealâ, “Onlar bunu size yaptıklarına göre, siz de onlarla savaşın. Savaşın ki; Allah, sizin elinizle onlara cezasını versin, onları alçaltsın. Ve böylece savaşı göze aldığınız, Allah yolunda şehit olmayı düşündüğünüz için Allah sizin de göğsünüze şifa versin.” diyor.

Şifaların en büyüğü mutlaka şehit olmaktır. Şehitlere, Allah'a şahit olanlara, Allah yolunda, Allah'ın düşmanlarına karşı yapılan bir savaşta, Allah'ın düşmanları tarafından öldürülenlere, Allahû Tealâ sıddîk makamıyla eşit standartlar veriyor:

Ve kim, Allah'a ve Resûl'e itaat ederse, o taktirde işte onlar, Allah'ın kendilerine ni'met verdiği nebîlerle (peygamberlerle) ve sıddîklerle ve şehitlerle ve salihlerle beraberdirler. Ve işte onlar ne güzel arkadaştır.

Onları da hakka tukâtihi takvanın, bihakkın takvanın, iradesini de Allah'a teslim edenlerin standardında görüyor. Ruhunun, vechinin, nefsinin ve iradesinin Allah'a teslimlerini tamamlayabilen kişi, Hakk'ul yakînin sahibidir. Onlar, iradeleri Allah'ın iradesine bağlanmış olanlardır.

İki tarafın da birbirlerine karşı öfkelerinin giderilme standartlarının arkasında savaş vardır. Her iki taraf da birbirlerini öldürerek öfkelerini alıyorlar. Sahâbe, düşmanıyla savaşırsa ve Allah yolunda yaptığı bu savaşta onlardan ölmesi gerekenleri öldürürse, ancak o zaman bir hedefe ulaşmış olur. O zaman düşmanların kalplerindeki öfke korkuya, sahâbenin kalbindeki öfke ise zafer sevincine dönüşür. Allah'ın düşmanlarını öldürmenin, onlara gâlip gelmenin, İslâm'ın gâlibiyetinin bir karışımı olur bu.

Allah seçer. Seçtiklerinden bir kısmı Allah'a ulaşmayı diler. Kim Allah'a ulaşmayı dilerse, Allah da onları Kendisine ulaştırmayı diler. Allahû Tealâ'ya ulaşmayı dileyen kişi, ancak irşad makamına ulaştığı taktirde bunun gerçekleşeceğini bilir ve ihsanlar ardarda gelir. Allahû Tealâ, kişinin gözlerindeki hicab-ı mestureyi, kulaklarındaki vakrayı, kalplerindeki ekinneti alarak, irşad makamını o kişiye sevdirir. Allah o kişinin kalbine hidayet eder, kişi zikir yaptığı zaman Allah'tan gelen nurların kalbe girmesi için kalbi Allah'a çevirir. Göğsünden kalbine nur yolunu açar, o kişiyi huşûya ulaştırır, sonra da kişinin talebi üzerine mürşidini gösterir.

Bu âyet-i kerime, “Allah dilediği kimsenin tövbesini kabul eder. Allah alîmdir ve hikmet sahibidir.” cümlesi ile bittiğine göre bu tövbe, mürşidin önünde yapılan tövbedir. Ve Allah, Kendisine ulaştırmayı dilediği kimsenin tövbesini kabul eder. Böyle bir tövbe ile Allah'ın dilediği kişi, tövbenin sahibi olarak Allah'a ulaşır. İşte bu dilediği kişiler, hidayete erecek olanlardır.