NAHL-114

Fe kulû mimmâ razakakumullâhu halâlen tayyiben veşkurû ni’metallâhi in kuntum iyyâhu ta’budûn(ta’budûne).

AÇIKLAMA

Bismillâhirrahmânirrahîm

Kul olma müessesesinin başlangıcında nefsin kalbinde %100 afetler vardır ve afetlere %100 şeytan hükmeder. Çünkü afetlere tesir etmesi çok kolaydır. Afetlerin muhtevasında, Allah'ın bütün emirlerine isyan etmek, yasak ettiği bütün fiilleri yapmak arzusu vardır. Bu, ruhun hasletlerine tamamen zıt bir olgudur. Şeytan da Allah'ın yasak ettiği şeyleri işlememizi, emrettiği şeyleri ise asla yapmamamızı ister. İnsan ve cin şeytanlarla (tagutla), nefsin afetleri arasında tam bir illiyet rabıtası ve yakınlık vardır.

Nefsin afetleri zaten buna göre yaratılmış olduğundan, şeytan da onlara tesir ederek, onları daha çok azdırır, kendi istikametinde kullanır. O zaman nefsin afetleri Allah'ın emrettiklerini yapmak istemiyorsa, Allah'ın yasaklarını da işlemek istiyorsa ve şeytanın da dileği buysa, nefsin afetlerinin zaten yapmak istedikleri bir şeyi yapmaları istikametinde bir talebi olacaktır. Şeytan, onların o yasak olan şeyleri işlemeleri için Allah'ın haram kıldığı şeyleri yemeleri, içmeleri için o şeyleri biraz daha süsleyecektir.

Ne zaman kişi Allah'a ulaşmayı dileyip Allah'ın verdiği 12 ihsanla mürşide tâbî olursa, o günden sonra nefs tezkiyesine başlar. Nefsin kalbinde şeytanın tesir edebileceği afetler azalmaya başlar, onların yerini faziletler alır. Faziletler, şeytanın taleplerine asla rıza göstermezler. Şeytan, Allah'ın yasak ettiği fiilleri onlara emrederse, asla kabul etmezler. Çünkü faziletler, ruhun hasletlerinin paralelindedir.

Nefsin kalbinde afetler azaldıkça, şeytanın hakimiyet alanı da azalır. Başlangıçta kişi nefs açısından %100 şeytanın kuludur. Şeytan, kişiye ne isterse yaptırır. Ama tesir edebileceği saha, sadece nefsin afetleridir. Zaten nefsin afetleri de Allah'ın yasak ettiği fiilleri yapmaya, emirlerini de yapmamaya programlanmıştır. Şeytan nefsin afetlerine tesir edip de Allah'ın yasak ettiği fiilleri işlettikçe kişi, şeytanın kulu olmakta devam eder. Fakat Allah'a ulaşmayı dilerse, nefs tezkiyesine paralel olarak nefsindeki afetler azalır, azalır, azalır. Kişinin ruhu Allah'a ulaştığı zaman afetler %100'den %49'a düşer. İşte o ana kadar şeytanın taleplerini kabul, Allah'ın taleplerini kabul etmeme istikametinde olan eğilim, afetler %51'den aşağıya inince, Allah'ın taleplerini kabul, şeytanın taleplerini daha az kabul etme istikametinde gerçekleşir. Çünkü şeytanın hükmedebileceği alan %100'den %49'a düşmüştür.

İşte burada kişi artık şeytana kul olmaktan kurtulur, Allah'a olan kulluk, şeytana kul olmanın ötesine geçer. Ama henüz Allah'a tamamen kul olamamıştır. Daimî zikre ulaştığı zaman (bu âyetin muhtevasına girerek) %100 Allah'a kul olup şeytanın bütünüyle diskalifiye edildiği, devredışı bırakıldığı bir noktaya ulaşır. Fatiha Suresinde "Allah'a kul olmak" vardır.

Allahû Tealâ: "Eğer siz yalnız Allah'a kul olduysanız, o zaman Allah'ın ni'metlerine şükredin." buyurmaktadır.

Şükrün muhtevasında; yediğimiz, içtiğimiz fizik şeyler, rızkımız vardır. Allah'ın bize verdiği bu rızıklara şükretmemiz emredilir. Allah'ın verdiği manevî kesim için ise O'na hamdetmemiz gerekir.