KEHF-28

Vasbır nefseke meallezîne yed'ûne rabbehum bil gadâti vel aşiyyi yurîdûne vechehu ve lâ ta'du aynâke anhum, turîdu zînetel hayâtid dunyâ ve lâ tutı' men agfelnâ kalbehu an zikrinâ vettebea hevâhu ve kâne emruhu furutâ(furutan).

AÇIKLAMA

Bismillâhirrahmânirrahîm

Allahû Tealâ burada, Peygamber Efendimiz (S.A.V) ile sahâbe arasındaki ilişki-lerden bahsetmektedir ve Allahû Tealâ: "Sabah akşam yani günün her vaktinde Allah'ın Zat'ını isteyerek Rabbine dua edenlerle birlikte ol." diyerek sahâbenin bir başka cephesini daha aydınlatmaktadır.

Sahâbe ruhlarını, vechlerini, nefslerini ve iradelerini Allah'a teslim etmek niyetindedirler. Ruhlarını teslim edenler vechlerini, vechlerini teslim edenler nefslerini, nefslerini teslim edenler de iradelerini Allah'a teslim etmeyi dilerdi. Herkes Allah'a daha üst seviyede teslim olma yolundaydı. Her seferinde ruhun da vechin de nefsin de iradenin de istediği Allah'ın Zat'ıdır. Çünkü hepsi Allah'a teslim olmak üzere yaratılmıştır.

Burada Allahû Tealâ'nın çok güzel bir ifadesi vardır: "Kalbini zikrimizden gâfil kıldığımız ve hevasına, heveslerine tâbî olan kimselere, işinde haddi aşmış olanlara itaat etme" buyurmaktadır. Peygamber Efendimiz (S.A.V)'in etrafında iki nevi insan vardı:

1. Tâbî olanlar (Bu grupta bir problem yoktur.)
2. Tâbî olmayanlar (Allah'ın zikrini yapmıyorlardı ve hevalarına, heveslerine, tâbîlerdi. İşlerinde helâle haramı karıştırıp, mutlaka daha fazlasını istemişlerdi ve hep haddi aşmış olanlardı.)

Allahû Tealâ'nın bu âyeti indirmesinin arkasındaki olaydan bahsedelim:

Uyeyne isimli şehrin ileri gelenlerinden birisi Resûlullah, Selman Farisi ve bir grup fakir müslümanla birlikteyken O'nun yanına gelmiş. Selman Farisi'nin üzerinde yünden bir aba varmış (zaten bütün sahâbe yün giyiyordu). Abanın içinde terlemiş. Uyeyne, Peygamberimiz (S.A.V)'e demiş ki:

"Bunların kokusu seni rahatsız etmiyor mu?" Biz mudarrın ileri gelenleri ve liderleriyiz. Biz müslüman olursak herkes müslüman olur. Senin peşinden gitmekten bizi sadece bunlar alıkoyuyorlar. Onları yanından uzaklaştır ki; Sana uyalım ya da bize başka, onlara başka meclis ayır."

Resûlullah onların isteklerini yerine getirmeye yeltenir. Bu âyet inince çıkıp o fakirleri aramaya başlar. Onları görünce yanlarına oturur ve şöyle buyurur:

"Allah'a hamdolsun, O Allah ki; ümmetimin içinde bana nefsimi kendileriyle beraber tutmamı emrettiği kimseler yarattı. O gâfiller, Allah'ın emirlerini terkedip heva ve heveslerine uymuşlardır."

Bu âyet-i kerime heva ve heveslerine uyan Uyeyne gibi o şehrin ileri gelenlerinden bahsetmektedir. Peygamber Efendimiz (S.A.V) ise o fakirlerle beraber olmuştur.